Ik zoek m’n spulletjes bij elkaar – lippenbalsem, druppeltjes tegen darmkrampjes, huissleutels en m’n portemonnee – en laat ze in mijn jaszak glijden. Jij zit tegen mijn buik geknoopt. Ik stommel de trap af, en trek de voordeur achter me dicht.

Dagboekfragment van 19 februari 2018

Lieve Rijstkorrel.


Ik weet niet hoe ik je moet noemen. Volgens mijn zwangerschapsappje ben je nu het formaat van een rijstkorrel. Ik ben nog steeds niet gewend aan het feit dat je écht komt ook al was dit honderdduizend procent de bedoeling.

Een boze ober in een veel te duur restaurant zei afkeurend “non” toen ik mijn keuze doorgaf voor het voor- en hoofdgerecht. Ik had blijkbaar een verkeerde combinatie gemaakt.

Van Japan maken we even een kleine omschakeling. Later nog meer foto’s en meer verhalen over het meest magische land, oh man zó veel om te vertellen. In de tussentijd kan ik jullie vast wel verblijden met een fijn receptje om nog even last minute indruk te maken op je familie tijdens de paasbrunch.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een Japanse hogesnelheidstrein die door de kleinste dorpjes en grootste steden dendert. Heel in de verte zijn de meest prachtige berglandschappen te zien, gehuld in een laagje wolken. Regen slaat tegen de ramen van de trein.

M’n handen zijn koud, de kringen onder mijn ogen groot. De dagen zijn kort, de nachten donker. Mijn huis warm, mijn lichaam vermoeid.

en dat is pottenbakken. Ik ga jullie eerlijk bekennen dat ik zelf altijd een beetje bevooroordeeld was over mensen die een pottenbakcursus doen. “Dat zijn vast alleen maar geitenwollensokken in hun midlife crisis die hun moestuin zat zijn.”