De wereld is nog nieuw

Ik zoek m’n spulletjes bij elkaar – lippenbalsem, druppeltjes tegen darmkrampjes, huissleutels en m’n portemonnee – en laat ze in mijn jaszak glijden. Jij zit tegen mijn buik geknoopt. Ik stommel de trap af, en trek de voordeur achter me dicht.

De allereerste warme zonnestralen van februari en een strakblauwe lucht verblinden me. Ik draai de voordeur op slot en moet snel gaan lopen, anders ga je jengelen en ik ben mentaal nog steeds niet klaar voor een publiekelijk huilende baby. Ingepakt onder mijn jas, een sjaal over je gezicht tegen de zon.

Een voorbijrazende brommer, twee gillende spelende meisjes en de eerste voorzichtig fluitende vogeltjes. Het rumoer van de stad klinkt ineens tien keer harder als ik me er bewust van ben dat ik jou niet wakker wil maken, want je bent al in slaap gedommeld terwijl we de straat nog niet eens uit zijn.

Het zijn vier pittige maanden geweest – ik denk wel de meest intensieve maanden uit heel m’n leven. Ik betrap mezelf er steeds op dat ik verlang naar later. Naar dat je groter bent, minder pijn hebt en minder huilt. Het is zo zonde want ik wil me ook bewust zijn van hoe je nu bent. Klein, maar steeds een beetje molliger en snurkend tegen mijn buik met je gezichtje leunend tegen m’n borstkas. Amper zes kilo. Het is zo moeilijk soms (vaak), maar als ik dan denk aan hoe je je voetjes wiebelt als je bij me op schoot zit dan barst ik bijna uit elkaar.

Ik neem alles in me op. Want alles gebeurt nu. Ook jij. De witte vliegtuigstrepen die inmiddels de strakblauwe lucht sieren, het klotsende water van het kanaal, de voorzichtige rode bloempjes die ik zie in het park. Ik adem verse buitenlucht in en uit. En jij bent er bij. Als ik omlaag kijk zie ik je wimpertjes, je verkreukelde wangetjes en je mond die half open hangt. We doen vanaf nu alles samen. Er is zoveel wat ik je wil laten zien.

De wereld is nog nieuw. Je weet nog niks van leed en écht verdriet en verlies. Nog niks van gouden zonsondergangen, de lentebries op je huid. Er komen zoveel eerste keren. Ik neem je mee aan je hand en leid je door dit leven, lieve Lucy.