Vorig jaar heb ik me maandenlang verdiept in het veelomvattende onderwerp ‘herinneringen’. Het menselijk brein en de manier waarop we herinneringen bewaren en ook vergeten is zo ontzettend fascinerend dat ik besloot mijn scriptie erover te schrijven.

Het is augustus, een paar weken na de meest stressvolle periode van 2017 en misschien wel van de afgelopen paar jaar. Ik loop in mijn eentje door de straten van Stockholm nadat ik ben ingecheckt in mijn hostel en mijn bagage daar heb gedumpt. Het is ergens in de middag, de zon schijnt. Het geluk tintelt door m’n lijf.

Tijdens het opruimen van mijn grote blogarchief (ik vond dat alle oude meuk van zes jaar lang bloggen wel lang genoeg online had gestaan haha – als je iets mist of terug wil lezen wat je niet meer terug kunt vinden mag je me altijd mailen!) kwam ik dit weer tegen. Ik gooi het even in de herhaling.

Ik werk wat uurtjes in de plantenwinkel waar ik cadeautjes inpak voor moeders en buurvrouwen en vriendinnen, doe wat aan mijn administratie thuis en edit wat foto’s van shoots.

Bijna vier maanden geleden is het alweer dat Thomas en ik naar de andere kant van de Oceaan vlogen. We namen een taxi naar onze Airbnb in Brooklyn en ik gilde het bijna uit bij de eerste keer zien van gele schoolbussen. De taxichauffeur moest wel denken dat we gestoord waren.

met lange koude strandwandelingen, een gouden zon en een nog meer gouden maan. (Zagen jullie ‘m gisteren ook? <3) Hoe het ein-de-lijk weer tijd werd om naar mijn ultieme happy place te gaan om alle afstudeerstress even van me af te schudden.

Eigenlijk had ik het veel te druk om te filmen. Druk met het verwerken van duizend indrukken. Druk met m’n voeten op het dashboard leunen in de auto terwijl de muziek keihard uit de speakers galmde, racend over de M1.

en in die negen dagen: kwam Thomas naar Engeland en zat hij opeens weer naast me in de auto en dat was heel gek. Reed ik voor de allerlaatste keer die gigantische heuvel bij m’n huis af, in een volgepakte auto, toeterend en al terwijl m’n gastgezin me hysterisch uitzwaaide.

Bruiloften waren even een dingetje dit seizoen. Wat ontzettend blij was ik toen ik eind 2015 al werd benaderd door stellen wiens bruiloft ik mocht gaan vastleggen in 2016. Wat ik toen nog niet wist was dat het hele avontuur Engeland genaamd in de weg ging zitten.