Ik dacht dat het wel leuk zou zijn

om jullie even een luchtfoto te laten zien wat ik nu mijn thuis noem. (Spoiler: het is niet het blauwe of gele huis hierboven. Da’s gewoon in m’n allerlievelingste Londen. Want daar was ik ook nog laatst.) M’n huis / thuis is het mooiste gebouw van het dorp. Ik moest natuurlijk even de show stelen met mijn drone. (Lees: ik scheet zeven kleuren in mijn broek toen dat ding zo gigantisch hoog boven het dorp hing.)

Van die kleine dingen die ik nooit wil vergeten

Dat we een grote barbecue hielden toen ik hier nog maar net was. Spannend vond ik het, maar na wat wijntjes ging het wel. Dat iemand tijdens die barbecue (dronken) een briefje van 5 pond verloor en ik het oppakte en hem erop attendeerde. “Houd maar, ik heb toch geld zat.”

Nooit meer naar huis

Het achterlaten van een door de jaren heen zelf gecreëerde veilige omgeving is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Een huis wat ik mijn thuis noem, dat warme thuis daar in Nederland. Met mijn allerliefste lievelingspersoon en mijn allerliefste lievelingsdieren.

Er ging eens een meisje op stage

Zodra ik mijn huis – wat een omgebouwd oud schoolgebouw is uit 1800 – uit stap, schijnt de zon fel in m’n gezicht. Iets wat me enorm gelukkig maakt, we hebben namelijk 4 dagen sneeuw achter de rug. Ik steek de sleutel in het contact van mijn auto, rijdt voorzichtig de gigantische heuvel af waarop mijn huis zich bevindt en stel mijn navigatie in naar de goede eindbestemming. Ik begin met rijden en laat het pittoreske dorpje wat ik nu mijn thuis noem voor even achter me.

Heb je haar weer met haar impulsieve acties

Milieuactivisten gaan dit niet met me eens zijn maar ik ben er nu al heilig van overtuigd: het leven is veel leuker met een auto en een rijbewijs. Punt. Je kunt gaan en staan waar je maar wil, wanneer je maar wil. En zo kun je dus ook, zoals ik al vertelde, spontaan naar Parijs rijden wanneer je daar zin in hebt. Vrijdag boekten we, zaterdag stonden we in Parijs.

Achtentwintig uur in Berlijn

Iets meer dan een jaar geleden bezocht ik Berlijn voor het eerst. Er lag sneeuw tot aan onze enkels, de gevoelstemperatuur was -10 en de stad voelde te groot om binnen een paar dagen te zien.

Ierland

Een sprookje. Op ongeveer 5 uur reizen met de auto (over kronkelende landweggetjes), het vliegtuig en de trein vanaf Utrecht. “Zijn we hier echt?” We zijn hier echt. Het voelt alsof ik door een filmset loop. Alles is goudgekleurd door de winter en het water van de woeste zee kleurt azuurblauw.

Ik ging naar Kopenhagen

Joe, was ik weer! Potverdorie jongens, wat een tijden. Drama’s in Parijs (uitgerekend op mijn mama haar sterfdag, ze kon geen betere dag uitkiezen :’) ). Ik heb er geen woorden voor, en ik denk dat er genoeg medebloggers al woorden aan hebben gewijd. Dat het verschrikkelijk is zijn we het allemaal over eens natuurlijk, en daar laat ik het voor nu ook even bij.

Mijn eigen wijsheden over het creatieve proces

Het creatieve proces is het meest complexe proces wat ik meegemaakt heb, en m’n hele leven nog ga meemaken. Ik probeer het te begrijpen, er grip op te krijgen om het zo optimaal te kunnen benutten. Helaas loopt het niet volgens regeltjes in boekjes, maar er zijn wel dingen die je kunt doen om je proces in goede banen te leiden.

Volg mijn blog via e-mail