For everyone in doubt (especially for myself)

Tijdens het opruimen van mijn grote blogarchief (ik vond dat alle oude meuk van zes jaar lang bloggen wel lang genoeg online had gestaan haha – als je iets mist of terug wil lezen wat je niet meer terug kunt vinden mag je me altijd mailen!) kwam ik dit weer tegen. Ik gooi het even in de herhaling.

Een filmpje over The Gap. Over het moment in het creatief proces waarin alles wat je maakt kut is, niet voldoet aan wat je voor ogen had, je gefrustreerd raakt en dus maar gewoon stopt.

Deze is voor alle creatievelingen.

The Gap dus, door Ira Glass

Nobody tells this to people who are beginners, I wish someone told me. All of us who do creative work, we get into it because we have good taste. But there is this gap. For the first couple years you make stuff, it’s just not that good. It’s trying to be good, it has potential, but it’s not. But your taste, the thing that got you into the game, is still killer. And your taste is why your work disappoints you. A lot of people never get past this phase, they quit. Most people I know who do interesting, creative work went through years of this. We know our work doesn’t have this special thing that we want it to have. We all go through this. And if you are just starting out or you are still in this phase, you gotta know its normal and the most important thing you can do is do a lot of work. Put yourself on a deadline so that every week you will finish one story. It is only by going through a volume of work that you will close that gap, and your work will be as good as your ambitions. And I took longer to figure out how to do this than anyone I’ve ever met. It’s gonna take awhile. It’s normal to take awhile. You’ve just gotta fight your way through.

En dit was weer even precies wat ik nodig had. Toen ik een gupje was, beginnend aan de kunstacademie 4,5 jaar geleden kwam dit filmpje als geroepen en deelde ik hem hier. Er kwam een heleboel respons op en er ontstonden fijne gesprekken in de comments. Maar ook nu, afgestudeerd en wel, komt het óók als geroepen.

Vooral nu ik wederom in een “HELP WAT WIL IK EIGENLIJK MET MIJN LEVEN”-fase zit. (Want tja, wat wil ik eigenlijk met mijn leven?)

Ik word dolgelukkig van alles wat ik mag doen op fotografiegebied maar wil mezelf ook blijven vernieuwen. En natuurlijk gebeurt dat vernieuwen opzich redelijk vanzelf want je wordt ouder, krijgt meer ervaring en je referentiekader wordt groter. Maar toch.

Het is goed om regelmatig kritisch naar je eigen werk te blijven kijken. Het is goed om jezelf af en toe te bevragen of datgeen wat je maakt nog steeds voldoet aan al je criteria. Het allerlaatste wat je wil als creatief persoon is lopende-band-werk maken.

Het is goed om óók troep te blijven maken. Dingen waar je níet tevreden mee bent. Te blijven experimenteren (ugh ik kan dat woord niet meer áánhoren na 4 jaar kunstacademie maar het is wél waar!). Erop uit te gaan, dingen doen en maken die je niet zo snel zou doen en maken.

En vooral: Geef. Nooit. Op.

(Heb nu gelijk het liedje van Peter-Jan Rens in mijn hoofd ook. Top. Meer nineties kids hier?)

Kijk het filmpje. Het kost je maar twee minuten van je leven maar geeft zoveel inzicht en motivatie. En blijf maken. Blijf altijd altijd altijd dingen maken. Niemand hoeft het te zien, het mag binnen de vier muren van je veilige kamer blijven, als je maar blijft maken. Beloofd?