Ik word een sentimentele trut van grote gebeurtenissen
Dus je bent gewaarschuwd hè. Afgelopen week maakte ik mijn polaroids op. Het waren er nog vier om precies te zijn. Twee in het oude huis, twee in het nieuwe.
Mijn eerste huisje. Mijn prachthuisje. Opscheppen. Opscheppen tegen iedereen, want ik woon in de binnenstad. En ik heb hoge plafonds. En glas in lood. En ohja ook nog twee schouwen. Lekker keihard Bon Iver op de platenspeler. Wierook branden tot het zwart ziet. Dansjes doen. Dansjes doen wanneer niemand kijkt. Valse pianoliedjes spelen en doen alsof ik Yann Tiersen himself ben. Koken wanneer ik dat wil, slapen wanneer ik dat wil. Inrichten zoals ik dat wil. Papa die zegt: ‘Oh, wat had mama dit geweldig gevonden. Ik denk dat ze regelmatig bij je aan was komen waaien’. Tranen met tuiten door het besef dat mama dit nooit heeft kunnen meemaken. De schouw mintgroen willen verven maar dit nooit gedaan hebben. Wat ga ik het toch verdomd missen, dat eerste huisje.
Samen genieten we als echte tokkies, op de stoep van ons huis. Ons eerste huis samen. Ook wel het honk genoemd. ‘Ik’ verandert naar ‘wij’. ‘Mijn’ verandert naar ‘ons’. ‘Kom anders bij me wonen, is een stuk goedkoper’. Nuchter? Ik? Nee joh. Dit was de laatste maandagavond dat we hier zaten. Hier, op deze stoep. Deze avond was de laatste dinsdagavond en morgenavond is de laatste woensdagavond. Dat we mensen kijken, de buurman groeten. Dat we ons afvragen wat mensen over ons zullen denken. Misschien wel broer en zus. Van hele rijke ouders. Hoe kunnen we anders in zo’n groot huis wonen in de binnenstad. Slapen in een ingebouwde hoogslaper. Elkaars kussen naar beneden gooien, en de dekens erachteraan. Samen Bon Iver luisteren, heel hard. En samen dansjes doen. Dansjes, wanneer niemand kijkt. Zo’n lelijk mogelijke kerstboom proberen te maken, maar uiteindelijk toch nog mooi uitvallen. Praten tegen de katten alsof het onze kinderen zijn. “Nu gaat papa even natvoer pakken hoor!” Mensen moesten eens weten.
Samen bouwen we iets nieuws. Niet met bakstenen, maar lego-steentjes. Beetje bij beetje. Stap voor stap. Wat mijn gedachte bij deze foto was weet ik niet precies. ‘We poetsen een nieuw begin tevoorschijn’ ofzoiets. Verzin maar iets diepzinnigs. Op klusdag één wilde ik meteen al honderd lijstjes door het hele huis hangen, zoals te zien is rechts in de foto.
Ons nieuwe huis. Sfeerloos. Recht toe recht aan. Schotels tellen op het balkon. Geen vliegende, natuurlijk. Flatgebouwen, zover je kunt kijken. Dat is weer eens iets anders dan dushi’s kijken op het terras, foto’s makend van hun eten. Met kerst gaan we ons best doen weer een lelijke kerstboom te maken. We gaan dansen wanneer niemand kijkt. Bon Iver draaien, zo hard als het kan. Dan maar ruzie met de boven en onderburen. Ik heb eindelijk die mintgroene muur die ik al zolang wilde. Er zit dan weliswaar geen schouw aanvast maar duizend kaarsjes voldoen ook wel. Elkaars kussen gooien we maar van het balkon. Heeft zelfs nog meer effect dan vanuit bed. En ach, dat glas in lood improviseren we ook wel.
Afscheid nemen is stom.
Aan iets nieuws beginnen daarentegen..
verbazingwekkend mooi geschreven
Dankjewel :)
Moooi! <3 Práchtig geschreven. En het wordt een beetje herkenbaar denk ik. Hier ook samenwoonplannen (hoewel hij vanaf dag 1 dat ik zijn Facebookverzoek accepteerde fulltime logé is hier) en ik vind het toch wel moeilijk om dan afscheid te nemen van mijn lieve mini-studio in de binnenstad. Dan wordt het uiteindelijk ook zo'n sfeerloos flatje waarschijnlijk. Gelukkig zitten er ook veel leuke kanten aan :)
Awhhh leuk! Je krijgt er zoveel voor terug uiteindelijk! Samenwonen is fijn <3
Wat schrijf je mooi!
Veel plezier in je nieuwe huisje, dat wordt vast héél snel een thuis!
Hé jij bent Hannelore van Minettes toch? Leuk je hier weer tegen te komen! En dankjewel! :)
Gefeliciteerd met jullie nieuwe woning. Ik weet zeker dat jullie je hier heel snel thuis gaan voelen!
Dankje! :) I hope so!
Heel mooi geschreven! Afscheid nemen is inderdaad heel stom, maar aan iets nieuws beginnen is soms veel leuker!! Geniet ervan samen!! Het word jullie huisje!
Wat heb je toch een fijne blog jij! Heel fijn die foto’s. En inderdaad, afscheid nemen hoort bij een nieuwe deur open doen, maar herinneringen kun je koesteren :)
Lief! Dankjewel! :)
Erg mooi geschreven, wauw! Wel ontzettend jammer dat je een huis met zoveel karakter in moet ruilen voor een flat, maar ook daar kun je er echt je eigen plekje van maken. Ik woon zelf ook in een flat en blijf dromen van glas in lood en schouwen, ooit, als ik later groot ben!
Oef, kippenvel. Ontzettend mooi geschreven. <3
Herkenbaar, ik moest heel hard huilen toen ik uit mijn allereerste kamerhuisje OOIT vertrok. Ik verplaatste me naar een kamer verderop, maar toch. Janken.
Je schijnt trouwens raamstickers te hebben met glas-in-lood-patroon. Mocht je dat écht missen.
Awhhh echt! Arme jij! Stom is dat he, dat je zoveel waarde kunt hechten aan een huis of kamer. En HAHAHA nee die stickers gaat me dan weer te fur. :D
Heel mooi geschreven! Mag ik vragen wat er met je moeder is gebeurd? Je hoeft het niet te vertellen, ik ben gewoon benieuwd.
Ik heb zelf nog nooit op kamers gewoond, ik wil het wel heel erg graag, maar ik ben nogal een ouderskindje, laten we maar zeggen.
Mag je vragen! Ze is overleden toen ik 12 was. En wat betreft op kamers gaan: doen doen doen! Het is zo fijn om op jezelf te wonen!
Alles komt in orde, kiddo. Huis tour als je klaar bent!
Uuuuiteraard!
Wat ontzettend mooi geschreven. Ik weet zeker dat jullie mooie nieuwe herinneringen gaan krijgen in jullie nieuwe huisje.
Mooi geschreven. Trouwens ik heb nu ook een eigen thema gemaakt! :D
Haha jeej! Ik zal hem even bewonderen straks :)
Prachtig artikel, ik leef met je mee :)
aaaaaaaaaaaah. wat een mooi stuk! op mooie en nieuwe herinneringen in de nieuwe woning.
Wat schrijf je toch heerlijk, kind! En het is juist mooi, zo je laatste polaroids. Maar je kan nog wel film krijgen! Duur alleen. Maar oh, een nieuw hoofdstuk is juist prachtig. Geniet!
EN HAHA hier zijn we ook papa en mama. Ik voel me altijd heel zielig als we zo zitten te praten.
Ik mis mijn eerste huisje ook nog van een miljoen jaar geleden.
Beste honkvertegenwoordigers die ik ken, ga jullie duizend missen!
IK JOU OOK GIELEN!
Ik durfde er niet over te bloggen, maar wij gaan ook verhuizen en ik heb echt hetzelfde :( heb zon mooie leuke woning, achtertuintje, goedkoop, prima, MINTGROENE MUUR (dat had ik dan al..) en nu gaan we er echt op vooruit en een prachtig huis maar elke keer zucht ik weer en denk ik tja.. nog een maandje..
Aaahh! Stom he! Maar hoort erbij, helaas. Ook van nieuwe huisjes kun je gaan houden. Hoop ik. :)
Heel erg mooi geschreven, zo gevoelig :)
Ik krijg altijd zo’n geweldig gevoel in m’n maag als ik lees hoe jij over foto’s (maken) praat. =)