Tussenstations

Ik staar naar een gedaante opgebouwd uit pixels op mijn scherm: mijn therapeut. Ze vraagt me wanneer ik voor het laatst voelde. Echt voelde. Blijdschap. Woede. Verdriet. Euforie. Vanuit mijn tenen tot het puntje van mijn kruin. Ik denk na. Ondertussen draai ik buiten het zicht van de webcam een pen uit elkaar en duw het spiraaltje tussen mijn duim en wijsvinger.

“Ik weet het niet”, antwoord ik. Alles is een grote grijze brei geworden. De dagen zijn op elkaar gaan lijken, maar hetgeen wat ze nog het meest gemeen hebben is dat ze allemaal Erg Lang Duren.

Ik heb vaker fases waarin ik afgevlakt ben. Het wisselt elkaar af. Soms een jaar niet. Soms weer maanden achter elkaar. En deze fase is er weer eentje bij uitstek. Het voelt alsof ik in een trein zit die met 160km door het landschap raast terwijl ik mijn ogen dicht heb, die plots al bij de eindbestemming is en de tussenstations heeft overgeslagen.

Als kind heb ik nooit geleerd hoe ik moet omgaan met grote gebeurtenissen. Hoe je dingen een plek geeft. Hoe je praat over emoties. Überhaupt hoe emoties werken. Dat je mag huilen waar andere mensen bij zijn. Dat je überhaupt mag huilen. Dat je uitbundig blij mag zijn en dat dat niet iets wat irritant of vervelend is. Dat je niet alles hoeft weg te stoppen om vervolgens door te gaan met je leven alsof er niks aan de hand is. Dat alles er mag zijn.

“Schrijf anders de komende tijd iedere keer dat je iets voelt daar iets over op, want ik denk dat je meer voelt dan je nu in eerste instantie denkt”, zegt de gepixelde therapeut. Ik denk even na, draai de pen die ik zorgvuldig had ontleed weer in elkaar en zeg vervolgens lachend “geef je me nou huiswerk?”

Maar ik denk dat ze gelijk heeft. Ik denk dat er meer tussenstations zijn dan dat ik besef. Ik sta er gewoon niet genoeg bij stil, door die grote grijze brei in mijn hoofd.

Door meer grip te krijgen op alles fotografeer ik nu weer heel veel. Alles wat me blij (of verdrietig) maakt, maar vooral alles wat ik wil onthouden. Die kleine tussendoor-momentjes. Om aan mezelf te laten zien dat ik heus wel voel.