Parijs in december

Een boze ober in een veel te duur restaurant zei afkeurend “non” toen ik mijn keuze doorgaf voor het voor- en hoofdgerecht. Ik had blijkbaar een verkeerde combinatie gemaakt.
Voor ieder klein ritje pakten we een Uber. Omdat je jezelf best eens mag trakteren op onnodige luxe. En omdat Fred (onze auto) warm in een parkeergarage stond. We werden teut tijdens een wijnproeverij om het nog enigszins leuk te maken voor onszelf omdat 90% van het gezelschap bestond uit luidruchtige Amerikanen, en ik vrat stiekem het halve broodmandje leeg om te voorkomen dat ik nóg erger teut werd. Want erna moesten we nog uiteten om mijn verjaardag te vieren.
Het leek me al wekenlang het beste idee om kerst grotendeels te vieren in het buitenland, slechts met zijn tweetjes, maar toen het eenmaal zover was merkte ik bij mezelf toch kleine steekjes van verdriet. Wáárom kunnen we niet gewoon kerst met zijn allen vieren aan grote tafels en schalen eten die worden doorgegeven en lachen en huilen en wijn en slechte grappen. Waarom is alles ingewikkeld.
De beeldschone en soms toch ietwat vieze straten van Parijs maakten toch veel goed, evenals taartjes met champagne op mijn verjaardag op ons mini balkonnetje – waar het natuurlijk véél te koud was om te zitten in december – , pannenkoeken met bacon (ik noem mezelf vegetariër maar mag heel soms zondigen), stokbrood dippen in een bakje roomkaas en mijn donkerrode fluwelen jurkje waar ik het liefst de hele dag rondjes in draai.
Al weken spookten deze herinneringen door mijn hoofd als schimmen van vervaagde foto’s. Ik hád foto’s gemaakt maar was het geheugenkaartje kwijtgeraakt. Wekenlang dacht ik nog terug aan dit tripje en het feit dat ik de foto’s waarschijnlijk nóóit meer terug zou zien omdat ik dacht het kaartje kwijt te zijn geraakt op een parkeerplaats ergens tussen Parijs en Utrecht. Tot ik ‘m gisteren weer vond in de upside down world van mijn auto tijdens het schoonmaken ervan.
Ik ben weer even terug in Parijs, in december. Waar we soms kibbelend over straat liepen maar meestal gewoon hand in hand of arm in arm. Soms zwijgend, soms rennend om niet te laat te komen voor een reservering in het zoveelste sjieke restaurant. Waar soms die kleine steekjes van verdriet recht door mijn hart gingen, maar waar ik ik eigenlijk gewoon overliep van geluk én de slappe lach kreeg omdat Thomas een letterslinger had opgehangen op mijn verjaardag: “zessentwintig”.










Hoi Aline,
Wat een prachtige foto’s, en wat roepen ze een fijne sfeer op. Dankjewel voor het opvrolijken van mijn dag!
“Wáárom kunnen we niet gewoon kerst met zijn allen vieren aan grote tafels en schalen eten die worden doorgegeven en lachen en huilen en wijn en slechte grappen. Waarom is alles ingewikkeld.”
Herkenbaar. Vaak idealiseren we dit ook. Ik denk dat meer mensen dit hebben dan je zou denken.
Prachtig stuk. Foto’s, beeld, alles. Heel even in Parijs.
Wat schrijf jij toch altijd fijn.
Jouw foto’s roepen altijd zo’n fijne sfeer op! En de ober met een uitgesproken mening is mij ook een keer overkomen in Italië, blijkbaar kon het echt niet dat ik geen wijn bij mijn gekozen maaltijd nam om 12 uur ’s middags :’)
Wat een fijne foto’s en stukje!!!
Prachtig dit, je schrijfstijl, de foto’s, het gevoel dat ik ervan krijg <3
Heel mooi :)
Mooi verhaal, leest heel vlot. :-) En jawel, alweer prachtige foto’s. Wat een sfeer! Goed dat je het kaartje alsnog teruggevonden hebt!
Mijn hart sloeg een slag over bij de vierde/vijfde foto: die zon, Parijs, jouw foto’s. Ik ben ook heel blij dat je je SD-kaart nog teruggevonden hebt, in elk geval.
Ooh, ziet er supergaaf uit! :)
ah ik had al zoveel zin in Parijs maar nu alleen nog maar meer haha.
Super mooie foto’s! Reizen buiten de zomer kan vaak nog mooier zijn.
Parijs is een magische stad in de winter met al de mooie lampjes.
Suuperleuke blog !! En heel inspirerend.. Dank je voor deze mooie woorden❤
qelfmk
g2c73j